Około roku 2000 na pograniczu Mazowsza i Wielkopolski uderzył w ziemię wielki meteoryt o wyglądzie wielobarwnego kwiatu. Impakt uderzenia spowodował nieodwracalne zmiany w środowisku licznie zamieszkujących wówczas Europę bankozaurów, których łupieżcza natura miała negatywny wpływ na ogólny rozwój ekosystemu.

Zmiany klimatyczne wywołane uderzeniem meteorytu okazały się niekorzystne dla drapieżnych gatunków, takich jak: Opłatożerca Rex czy Prowizjosaurus Megaraptorus, które szybko wyginęły.  Naukowcy snują teorie, że ociężałe i powolne roślinożerne gatunki zatruły się alkaloidami o nazwie „innowacje” wydzielanymi przez nowe tajemnicze kwiaty okrytozalążkowe, które zaczęły w tamtym okresie gęsto porastać niziny polskie. Wiele Gigantozaurów czy Marmurozaurów uległo zaś całkowitemu skostnieniu i zamieniły się w skamieliny.

W październiku 2008 r. ekspedycja polskich paleobankologów, wspierana przez mBank, natrafiła na szczątki prehistorycznych bankozaurów.
Doktor Zofia Nowobankowa relacjonuje: "Pola Mokotowskie w Warszawie to niewątpliwie jedno z najbogatszych stanowisk bankozaurów na świecie. Udało nam się wydobyć wiele dobrze zachowanych szczątków kilku interesujących przedstawicieli gatunków: Opłatożerca Rex, Gigantozaurus oraz Kolejkozaurus, które we wczesnym bankozoiku tak bardzo upodobały sobie żyzne niziny polskie.
Ich zrekonstruowane szkielety można obecnie podziwiać w jedynym na świecie Muzeum Paleobankowości.
Podczas uroczystości otwarcia Muzeum Szef ekspedycji powiedział do licznie zgromadzonych gości: "Cieszymy się, że mBank może zaprezentować Państwu zrekonstruowane szkielety tych archaicznych gadów – poprzez swoją drapieżność, nienasycony apetyt, powolność i zimnokrwistość okazały się nieprzystosowane do nowych czasów i wyginęły".

Rodzina:  Bankozaurus Zwyczajny (bancosaurus vulgaris)

Gatunki:
Gigantozaurus – czworonożny bankozaurus z beczkowatym tułowiem i długim masywnym ogonem wlekącym się po ziemi, charakteryzujący się ogromną liczbą skostniałych placówkowatych wypustek na swoim grzbiecie i ogonie, sięgającą nawet kilku tysięcy; w wyniku ewolucji placówkowate wypustki rozrastały się przygniatając go swoim ciężarem, co doprowadziło do ograniczenia jego płodności i potencji, a w konsekwencji do powolnego wyginięcia tego gatunku.

Opłatożerca Rex – dwunożny drapieżny bankozaurus, który charakteryzował się masywną czaszką wyposażoną w wielką paszczę z 70 ostro zakończonymi zębami, tak skonstruowana paszcza ułatwiała skuteczne konsumowanie ogromnych opłat bankowych; jego szybkie zniknięcie spowodowane było uderzeniem w Ziemię wielkiego meteorytu w kształcie tajemniczego kwiata.

Prowizjosaurus Megaraptorus – bliski krewny Opłatożercy Rexa, jego potężne tylne kończyny zakończone były pięcioma palcami, uzbrojonymi w ostre zakrzywione pazury; jego ulubionym zajęciem było polowanie z użyciem dwóch ostrych rogów zwanych „prowizjami”, zdarzały się też potyczki pomiędzy dwoma Prowizjosaurusami o terytorium, wewnętrzne walki doprowadziły do powolnej degradacji tego gatunku.

Marmurozaurus Zimnokrwisty – naukowcy nadal spierają się o rozmiary i masę ciała, jakie mógł osiągać ten gatunek w szczytowym okresie swojego rozwoju czyli na początku okresu bankozoiku; można przyjąć że dojrzałe Marmurozaury mierzyły do 120 metrów długości i ważyły nawet 230 ton; ich skóra pokryta zimną śliską powłoką marmurową nie przepuszczała powietrza, co prowadziło często do przegrzania mózgu u wielu osobników i znacznego spowolnienia procesów myślowych, marmurozaury były powolne, ospałe i najczęściej oderwane od otaczającej je rzeczywistości, wiele z nich samoistnie przekształciło się w skamieliny.

Kolejkozaurus  – gatunek ten żył w środkowym bankocenie, charakteryzował się ogromnym ciężarem ciała i długą szyją zakończoną nieproporcjonalnie małą główką; samice Kolejkozaurusa składały setki jaj, a potomstwo ustawiało się w ogromnych kolejkach do karmienia, wiele młodych kolejkozaurusów ginęło z głodu stojąc w kolejce, inne zaś osiągały wiek emerytalny czekając na kolejne karmienie; teorie na temat wyginięcia tego gatunku wskazują na pojawienie się w późnej kredzie tajemniczych okrytozalążkowych kwiatów, które wydzielały trujące dla bankozaurów substancje czynne zwane innowacjami.